‘Nu alleen nog Nederlands leren en mijn registratie als verloskundige halen’

“Het was voor mij een wonder toen ik in mei 2018 eindelijk de grens van Palestina overstak. Ik vluchtte vanwege persoonlijke redenen en mijn werk. In 2015 was ik als verloskundige aangenomen door Doctors Without Borders, maar het lukte al die jaren niet om mijn land te verlaten. Na mijn vlucht verbleef ik eerst twee maanden in Cairo en werkte ik daarna zeven maanden voor Doctors Without Borders in Zuid-Soedan. In januari 2019 vroeg ik asiel aan in Nederland.”

Donkere maanden

“De eerste maanden in azc Sint Annaparochie was ik depressief. In Zuid-Soedan had ik vluchtelingen geholpen en nu was ik zelf vluchteling en mocht ik mijn beroep niet eens uitoefenen. De COA-medewerkers zeiden dat ik een sterke vrouw was en veel kon, maar zo voelde ik me niet. Ik heb mezelf twee maanden opgesloten op mijn kamer in het azc, wilde niemand zien. En deed niet mee aan alle integratie-activiteiten van het COA in het azc. Alleen voor de post en een belangrijke afspraak met mijn advocaat ging ik naar buiten.”

Dol op koken

“Totdat ik besloot iets aan mijn situatie te doen. Dat wachten was zonde van mijn tijd. Ik zei tegen mezelf: ‘Kom op, je bent verloskundige. Je hebt vijftien jaar baby’s op de wereld gezet en moeders begeleid. Je mag je beroep voorlopig niet uitoefenen, maar wat kan je wél doen?’ Ik bedacht dat ik dol ben op koken en besloot daar iets mee te gaan doen. In september 2019 heb ik tijdens de Open azc dag voor het eerst in mijn leven voor een grote groep gekookt. Ik kreeg veel complimentjes, dat was goed voor mijn zelfvertrouwen.”

Certificaten gezondheid

“Ook de COA-medewerkers hebben mij geholpen weer in mijn kracht te komen. Ze stelden allerlei vragen: ‘Wat zijn je talenten? Welke werkervaring heb je? Wat wil je gaan doen in Nederland?’ Via hen kwam ik op het idee om mee te doen aan het programma Incluusion van de Universiteit Utrecht. Daar heb ik afgelopen zomer twee certificaten in de gezondheidswetenschappen gehaald. Drie keer per week reisde ik op en neer tussen Sint Annaparochie en Utrecht, dat was voor mij een grote stap.”

Baantje zoeken

“De volgende grote stap was dat ik oktober 2019 naar Amsterdam verhuisde. Misschien zou het me lukken om daar een baantje te vinden als kok? Via Takecarebnb woonde ik drie maanden bij een leuk gastgezin en voor de meldplicht moest ik wekelijks naar azc Amsterdam. Daar raakte ik aan de praat met een van de asielzoekers die op het terrein van het azc café ‘5, the Coffee Connect’ runnen. Hij vertelde mij over een nieuw café in hartje Amsterdam, een leerwerktraject voor vrouwen met een vluchtelingenachtergrond. Toen hij vroeg of ik wilde meedoen zei ik natuurlijk meteen ja.”

Palestijns ontbijt

“Zo ben ik dus begonnen bij lunchcafé A Beautiful Mess. Ik kook, bedien de klanten, denk mee over het menu. Het ontbijt is een traditioneel Palestijns gerecht. Elke keer als ik het op de menukaart zie staan, geeft me dat zo’n warm gevoel. Ik heb weer contact met mensen, dat is het belangrijkste. Met Nederlandse mensen uit de buurt die hier komen eten, en met de andere vrouwen die hier werken. Het is wel iets anders dan een ziekenhuis met artsen, maar ik vind het spannend en leuk. Ik kookte altijd al voor vrienden en familie, maar nu is het een echte baan.”

Nederlands leren

“Ook al ben ik dol op koken, ik wil zeker weer als verloskundige aan de slag. Het leerwerktraject bij A Beautiful Mess helpt mij daarbij, want ik voel me weer zelfverzekerd en sterk. Ik heb mijn bachelordiploma laten evalueren en het niveau is hoog genoeg. Nu alleen nog Nederlands leren en mijn registratie als verloskundige halen. Het is fijn dat ik sinds kort een eigen huis heb in Maarssen. Ik ben gestart met mijn inburgeringscursus en de eerste lessen Nederlands. In het lunchcafé kan ik de taal oefenen tijdens de gesprekjes met onze klanten.”